Waarom cybersecurity een kernrol speelt binnen inkoop

Nu verbonden machines het industriële landschap ingrijpend veranderen, is cybersecurity uitgegroeid van een secundaire overweging tot een primaire inkoopbehoefte. Bedreigingen beperken zich niet langer tot IT-afdelingen of Security Operations Centers—de eerste verdedigingslinie ligt nu bij de inkoopafdeling. Hier worden keuzes gemaakt over embedded software, connectiviteitsfuncties en leverancierssystemen die uiteindelijk mede het beveiligingsniveau van de hele organisatie bepalen.

Deze verschuiving wordt gedreven door ingrijpende technologische ontwikkelingen en veranderende dreigingspatronen. Industriële apparatuur is allang niet meer puur mechanisch—moderne assets zijn slim, verbonden en steeds autonomer. Op beurzen zoals HANNOVER MESSE 2025 tonen meer dan 600 bedrijven toepassingen op het gebied van intelligente machine-netwerken en AI-gedreven productie. Deze nieuwe generatie digitale productiesystemen vereist veilige data-uitwisseling en naadloze systeeminteroperabiliteit. Tegelijkertijd nemen hiermee ook de potentiële aanvalsroutes binnen een enkel systeem of platform fors toe.

Ook wet- en regelgeving speelt een belangrijke rol in deze ontwikkelingen. De NIS2-richtlijn heeft inmiddels vaste voet aan de grond gekregen in het Europese debat over industriële cybersecurity. Deze richtlijn stelt strengere eisen aan compliance, waaronder aantoonbare beveiliging van de toeleveringsketen en voorbereidheid op incidentmeldingen. In dit kader verandert de inkoopfunctie fundamenteel: niet alleen moeten machines voldoen aan prestatie-eisen, ze moeten ook compatibel zijn met internationale cybersecurityverplichtingen.

Steeds meer strategische inkopers behandelen cybersecurity als een even groot aandachtspunt als kwaliteit, prijs en leverbetrouwbaarheid. Door eisen zoals secure boot-protocollen, encryptiestandaarden of gestructureerde firmware-updates op te nemen in hun Request for Proposals (RFP’s), verandert inkoop in een proactieve verdedigingslinie. Daarmee beperken organisaties hun risico op ransomware-aanvallen en diefstal van intellectueel eigendom—bedreigingen die vaak afkomstig zijn van derde partijen en onvoldoende beveiligde digitale ontwerpinterfaces.

Een inkoopstrategie die cybersecurity integreert, ontwikkelt zich tot een onderscheidende factor in de markt. Leveranciers moeten tegenwoordig voldoen aan kaders als het Common Security Advisory Framework (CSAF) en ontwikkelstandaarden zoals IEC 62443. Inkopers kunnen naleving hiervan afdwingen via leveranciersselectie en contractuele afspraken. Deze evolutie positioneert de inkopende functie steeds meer als cyberrisicomanager, technische poortwachter en strategische facilitator van robuuste digitale productieomgevingen.

Het inkopen van machines draait allang niet meer alleen om functionaliteit, prijs en prestaties. In het digitale tijdperk vormt elke nieuwe machine ook een potentieel toegangspunt voor cyberaanvallen. Geconnecteerde apparatuur is inmiddels onmisbaar in moderne productieomgevingen, waardoor de cyberdreiging al begint voordat de machine überhaupt is aangesloten op de werkvloer. Hieronder bespreken we vier belangrijke cyberrisico’s waar inkoopteams actief op moeten sturen.

De opkomst van Industrial Internet of Things (IIoT), remote diagnostics en slimme apparaten creëert nieuwe aanvalsroutes binnen de operationele omgeving. Een gecompromitteerd verbonden apparaat — zoals een sensorknooppunt of een programmeerbare controller — kan dienstdoen als toegangspoort voor ransomwarecampagnes die zich vervolgens verspreiden door het gehele productienetwerk. In recente aanvallen op infrastructuur bleek dat zelfs laagdrempelige IT-ingangen kunnen leiden tot langdurige stilstand. Het beoordelen van de cybersecurity-volwassenheid van digitale systemen moet daarom een basiscriterium zijn in het inkoopproces, nog vóór plaatsing of ingebruikname.

Het inkoopproces vereist vaak digitale samenwerking met OEM’s en externe ontwerpplatformen. CAD-bestanden, besturingssoftware en systeemconfiguraties die via deze kanalen worden gedeeld, zijn kwetsbaar voor ongeautoriseerde toegang wanneer de gebruikte bestandssystemen geen encryptie of gebruikersauthenticatie hanteren. Zonder geïntegreerde beveiligingsmaatregelen kunnen inkoopteams onbedoeld bijdragen aan de diefstal van waardevolle technische kennis of unieke product-IE.

Cybercriminelen richten zich vaak op de zwakste schakel in de keten: een toeleverancier op subcomponentniveau. Als inkoopbesluiten de herkomst of firmwarekwaliteit van onderdelen niet verifiëren, kunnen er kwetsbaarheden in de hardware zelf worden aangebracht. Volgens recente inzichten gepresenteerd op HANNOVER MESSE 2025 zetten regelgevingen zoals de EU NIS-2-richtlijn bedrijven ertoe aan om traceerbare beveiligingsmaatregelen in te voeren als standaardpraktijk in hun ketenbeheer. Dit betekent dat álle toeleveranciers — niet alleen Tier-1 — getoetst moeten worden op cybersecuritybeleid en firmwarehygiëne.

Moderne machines genereren voortdurend data, essentieel voor kwaliteitscontrole, foutvoorspelling en procesoptimalisatie. Wanneer beveiligingsnormen zoals authenticatieprotocollen of versleuteling bij het datatransport ontbreken, kunnen kwaadwillenden deze telemetrie onderscheppen of manipuleren. Hierdoor raken fabrieksanalyses verstoord, worden onderhoudsschema’s onbetrouwbaar en kunnen KPI’s vervalst raken met directe gevolgen voor strategisch management. Inkoopdocumentatie en SLA’s moeten daarom expliciet eisen stellen aan de integriteit en beveiliging van data.

Door deze risico’s al vroegtijdig in het inkoopproces te herkennen, kunnen organisaties cyberinfiltratie voorkomen in plaats van achteraf te hoeven reageren. Ondersteunende tools zoals het Common Security Advisory Framework (CSAF), gepresenteerd door het Bundesamt für Sicherheit in der Informationstechnik (BSI) op HANNOVER MESSE 2025, helpen inkopers om leveranciersverantwoordelijkheid en producttransparantie af te dwingen. Met de naderende toepassing van de NIS-2-richtlijn wordt het voor alle inkopers — niet alleen binnen kritieke infrastructuur — noodzakelijk om risico’s proactief te screenen. Inkoopteams die vandaag al cybersecurity als cruciaal selectiecriterium hanteren, zetten de eerste verdedigingslinie voor de veiligheid van hun organisatie.

Nu industriële apparatuur steeds meer digitaal geïntegreerd raakt, stellen toezichthouders wereldwijd strengere eisen aan cybersecurity binnen de toeleveringsketen. Hierdoor komt de verantwoordelijkheid rechtstreeks te liggen bij zowel OEM’s als inkoopteams. Voor technische inkopers is deze ontwikkeling allesbehalve theoretisch: voldoen aan regelgeving is een essentiële voorwaarde geworden voor het kwalificeren van leveranciers en het operationeel houden van apparatuur in verschillende rechtsgebieden.

Ter ondersteuning van deze transitie hebben zich een aantal belangrijke cybersecurity-raamwerken ontwikkeld die van cruciaal belang zijn voor inkoopprocessen:

Deze kaders markeren een nieuw tijdperk waarin cybersecurity formeel is verankerd in inkoopcriteria. Volgens deze standaarden zijn inkoopteams niet langer alleen beoordelaars van prijs en levertijd; ze moeten actief toetsen hoe potentiële partners hun digitale assets beveiligen en operationele risico’s beheren. De IEC 62443-norm stelt bijvoorbeeld beveiliging door ontwerp verplicht voor industriële besturingssystemen—een direct aandachtspunt voor inkopers van verbonden machines. Tegelijkertijd biedt ISO/IEC 27001-certificering gestructureerde zekerheid dat leveranciers controlemechanismen toepassen op klant- en operationele data.

De geüpdatete EU NIS2-richtlijn versterkt de impact op inkoop verder door expliciete eis te stellen aan cybersecuritytoezicht in de keten. Dat betekent dat leveranciers bij onboarding bewijs moeten leveren van onder meer incidentrapportageprocedures, raamwerken voor cyberrisicobeheer en compliance mapping. Dit geldt in het bijzonder voor componenten die essentieel zijn voor sectoren als energie, transport of geautomatiseerde productie.

Inkooporganisaties die deze kaders proactief omarmen, beperken niet alleen hun blootstelling aan boetes of operationele onderbrekingen, maar geven ook een krachtig signaal aan de markt: alleen veilige leveranciers komen nog in aanmerking voor samenwerking.

Om dit structureel te verankeren in het inkoopproces, kunnen de volgende best practices worden toegepast:

• Vraag verifieerbaar bewijs van compliance: Vraag om gecertificeerde documentatie die aantoont dat de leverancier voldoet aan IEC 62443-4-1 of ISO/IEC 27001—met name bij apparatuur met embedded software of externe connectiviteit.
• Gebruik gewogen security-scores bij leveranciersselectie: Ken specifieke weging toe aan cybersecurityvolwassenheid bij componenten of machines die gekoppeld zijn aan netwerken of gevoelige data verwerken.
• Stel regelgevingsafstemming als voorwaarde vóór onboarding: Eis dat potentiële leveranciers aantonen dat ze klaar zijn voor naleving van wetgeving—zoals NIS2-protocollen voor incidentafhandeling—voordat contracten worden afgerond of de productie start.

Door compliance-eisen te verheffen van een checklist tot een formeel kwalificatiecriterium, wordt inkoop zowel drijvende kracht als handhaver van cyberveilige industriële sourcingstrategieën.

Om de stap te maken van reactieve maatregelen naar strategische integratie van cybersecurity, moeten inkoopteams een gefaseerd model hanteren dat beveiliging integreert in de volledige sourcing lifecycle. Tijdens HANNOVER MESSE 2025 benadrukten cybersecurity-experts dat de samensmelting van IT- en OT-systemen, gecombineerd met de kwetsbaarheden van opkomende technologieën zoals AI, data analytics en 5G, de noodzaak onderstrepen om inkoop om te vormen tot een drijvende kracht achter cyberweerbaarheid. Met een verwachte wereldwijde schade door cybercriminaliteit van 15,63 biljoen USD in 2029, aldus gegevens van HANNOVER MESSE en Automation.com, is een gestructureerd, cybersecurity-first inkoopraamwerk geen luxe meer—het is een bedrijfskritische vereiste.

Onderstaand drie-fasenmodel biedt hanteerbare richtlijnen voor inkoopprofessionals die willen bijdragen aan veilige en toekomstbestendige sourcingstrategieën.

Een cyberweerbaar inkoopproces begint al ver vóór de leveranciersselectie. Door al in de specificatiefase multidisciplinair samen te werken, wordt beveiliging vanaf het eerste moment volledig meegenomen in de eisen aan machines of systemen.

• Stel een team samen bestaande uit inkoop, IT-security, operations, engineering en juridische experts.
• Verwerk cybersecurityspecifieke vereisten in RFI’s en RFP’s, zoals veilige communicatieprotocollen (bijv. TLS 1.3), toegangsbeheer op afstand, encryptieverplichtingen en patchbeleid van leveranciers.
• Breng afhankelijkheden binnen de systeemarchitectuur in kaart die kwetsbaarheden kunnen veroorzaken indien ze niet tijdig worden aangepakt.

Door deze vroegtijdige afstemming kunnen sourcingkeuzes worden gestuurd door beveiligingseisen, in plaats van die achteraf te moeten aanpassen—dit verkort de hersteltijd en minimaliseert ongewenste risico’s tijdens de levensduur van apparatuur.

Inkoopteams moeten hun beoordelingscriteria uitbreiden voorbij de gebruikelijke factoren zoals levertijd, garantieomvang en kosten. Nu operationele systemen steeds meer met elkaar verbonden zijn, vormt cybersecurityvolwassenheid een onderscheidende factor in leveranciersselectie.

Beoordeel leveranciers op basis van uitgebreide due diligence-criteria, zoals:

• Aantoonbare naleving van standaarden zoals IEC 62443 of ISO/IEC 27001
• Transparante rapportage van recente beveiligingsincidenten en toegepaste herstelmaatregelen
• Onafhankelijke testrapporten, zoals samenvattingen van penetratietests
• Gedetailleerde patchdocumentatie en mogelijkheden voor over-the-air updates

Tip: Wijs minstens 25% van je leveranciersbeoordelingsmatrix toe aan cybersecuritygereedheid bij verbonden of software-enabled apparatuur.

Deze datagedreven beoordeling voorkomt dat zwakke schakels escaleren tot kostbare bedrijfsrisico’s—vooral bij componenten met ingebedde software of firmware die zelden wordt onderhouden.

Cybersecurity is pas afdwingbaar wanneer deze juridisch is vastgelegd. Inkoopafdelingen kunnen risicoverdeling expliciet maken door gerichte bepalingen op te nemen in leverancierscontracten en service level agreements (SLA’s).

Belangrijke contractuele bepalingen zijn onder andere:

• Meldtermijnen bij datalekken, bijvoorbeeld maximaal 48 uur tussen detectie en rapportage
• Tijdlijnen voor patchimplementatie, zoals 15 dagen bij kritieke kwetsbaarheden (CVSS-score ≥7.0)
• Aansprakelijkheid bij dataverlies, inclusief duidelijke afspraken over kostenverdeling
• Rechten op beveiligingsaudits, met ruimte voor zowel geplande als onaangekondigde controles

Door deze eisen formeel vast te leggen ontstaat een gedeeld risicokader—dat kopers in staat stelt om te controleren, op te schalen of desgewenst het contract te beëindigen op basis van digitale prestaties. Tegelijk worden leveranciers verantwoordelijk gehouden voor de gehele looptijd van de overeenkomst.

Door dit drie-fasenraamwerk voor cybersecuritygericht inkopen toe te passen—met focus op samenwerking, grondige evaluatie en afdwingbare afspraken—worden technische inkoopteams sleutelspelers in de opbouw van cyberbestendige industriële omgevingen. Zoals benadrukt door experts op HANNOVER MESSE: cybersecurity moet betaalbaar, proactief en continu zijn. De inkoopafdeling beschikt over de middelen én de verantwoordelijkheid om hierin het voortouw te nemen.

In de zoektocht naar cyberresiliente productieprocessen richten inkoopteams zich vaak primair op Tier-1-leveranciers—partners met directe contractuele relaties en zichtbare leveringsverantwoordelijkheden. Deze focus creëert echter een gevaarlijke blinde vlek. Diepere lagen in de toeleveringsketen—de Tier-2- en Tier-3-leveranciers—spelen een minstens zo belangrijke rol in de ontwikkeling en prestaties van digitaal verbonden productiemachines. Zulke sub-tier leveranciers leveren geregeld componenten zoals firmwaremodules, sensoren of embedded logic controllers, die nieuwe aanvalsvlakken introduceren maar buiten het traditionele inkoopzicht vallen.

Een groeiend aantal cybersecurity-incidenten is herleidbaar tot deze indirecte partijen. Niet-geverifieerde firmwareversies, onbeheerde ontwerpomgevingen en gecompromitteerde verzendprocedures vormen toegangswegen voor kwaadwillenden. Nu bedrijven steeds vaker slimme en autonome systemen inzetten—zoals blijkt uit de ruim 4.000 deelnemende ondernemingen aan HANNOVER MESSE 2025, waaronder automatiseringsspecialisten Bosch Rexroth en Beckhoff—wordt het essentieel om cyber due diligence uit te breiden naar alle niveaus binnen de leverancierkete.

Inzicht krijgen in waar het risico ontstaat begint met het in kaart brengen van sub-tier leveranciers die bijdragen aan machineconnectiviteit, besturingslogica of datatelematica:

• Ontwikkel een gedetailleerde stuklijst (bill of materials) om de oorsprong van firmware en micro-elektronica te achterhalen.
• Leg vast welke leveranciers verantwoordelijk zijn voor codelibraries, motion controllers of embedded netwerkchips.
• Geef prioriteit aan sub-tier partners die betrokken zijn bij kritische systemen, zoals robotica of sensorgestuurde automatisering—een terugkerend thema in het Smart Manufacturing-paviljoen op HANNOVER MESSE 2025.

Door te differentiëren op impact kunnen inkopers hun controles richten op leveranciers met de hoogste verhouding risico versus toegevoegde waarde.

Transparantie over de oorsprong van componenten is onmisbaar om verborgen kwetsbaarheden te minimaliseren. Vraag leveranciers om end-to-end documentatie die inzicht geeft in onder andere:

• Firmwareondertekeningen en beveiligde build-omgevingen
• Verzendlogboeken met verzegelde en traceerbare verpakking
• Kwaliteitsinspectierapporten en versiebeheer van embedded systemen

Deze aanpak sluit aan bij de vereisten in geavanceerde sectoren zoals e-mobiliteit en slimme robotica—domeinen waarin exposanten zoals Schunk en Festo software-integriteit en traceerbaarheid standaard beschouwen.

Inkoop dient verder te gaan dan contractuele afspraken en operationele paraatheid te stimuleren. Formuleer samenwerkingsgerichte responsstrategieën met kritieke leveranciers, waaronder:

• Taakverdeling en verantwoordelijkheden op basis van RACI-matrices
• Afgesproken communicatiekanalen bij incidentmeldingen
• Protocollen voor beveiligde omgang met bewijsmateriaal ten behoeve van digitaal forensisch onderzoek

Met de industriële trend richting onderling verbonden productielijnen—en de toenemende integratie van AI en sensorgestuurde platformen zoals gepresenteerd in het Smart Manufacturing-gedeelte van HANNOVER MESSE—wordt gezamenlijke incidentvoorbereiding essentieel om laterale risicoverspreiding binnen het ecosysteem te voorkomen.

De kloof in sub-tier beveiliging negeren is geen optie meer. Voor technische inkopers in een tijdperk waarin de beveiliging van de toeleveringsketen bepalend is voor continuïteit, vormt dit een onmisbaar strategisch speerpunt.

Cybersecurity is een doorlopende verantwoordelijkheid die veel verder reikt dan het moment van aanschaf van apparatuur. Nu industriële machines steeds vaker worden aangedreven door software en verbonden zijn met netwerken, moet procurement ervoor zorgen dat beveiligingsverwachtingen zijn ingebed in elke fase van de levenscyclus van apparatuur. Een op de levenscyclus afgestemde aanpak helpt om langdurige kwetsbaarheden te voorkomen, ongeplande stilstanden te verminderen en compliance te behouden, zelfs terwijl technologieën voortdurend evolueren.

Inkoopcontracten dienen duidelijke afspraken te bevatten over patchleveringstermijnen om het risico van kwetsbaarheden te beperken. Volgens het Cybersecurity Lifecycle Management-model van Yokogawa—dat in lijn is met de IEC 62443-standaarden—vormen tijdig onderhoud en doorlopende managed services een cruciaal onderdeel van duurzame cyberbeveiliging. Procurementteams zouden moeten aandringen op patch-SLA’s (Service Level Agreements) die updates verplicht stellen binnen vooraf gedefinieerde intervallen op basis van de ernst van de kwetsbaarheid (bijvoorbeeld binnen 15 dagen bij kritieke kwetsbaarheden), versleutelde over-the-air (OTA) updates vereisen en procedures voor breach-documentatie voorschrijven na elke patch-implementatie. Deze maatregelen zorgen ervoor dat dreigingsmitigatie proactief blijft gedurende de operationele levensduur van de apparatuur.

Industriële apparatuur kent vaak een lange levensduur die verder reikt dan de standaard supportcyclus van leveranciers, wat leidt tot blootstelling aan beveiligingsrisico’s. Een onderzoek van Trend Micro toonde aan dat bijna 5% van de productiemachines tijdens de onderzoeksperiode nog draaide op Windows XP—een verouderd besturingssysteem dat kwetsbaar is voor exploits zoals WannaCry en Downad. Om dergelijke veroudering tegen te gaan, moeten inkoopprofessionals in contracten vastleggen of firmware- en cybersecurityupdates deel uitmaken van de garantievoorwaarden. Neem bepalingen op over duur, frequentie en type updates na afloop van de garantie, en vraag om voorspelbare prijsstructuren om beveiligingsgaten na afloop van de garantieperiode te voorkomen.

Digitale veroudering vormt een groeiende uitdaging, vooral omdat embedded besturingssystemen en firmware sneller verouderen dan de fysieke hardware. Volgens best practices in cybersecurity lifecycle management van Yokogawa is vooruit plannen hierbij essentieel. Procurement moet ervoor zorgen dat leveranciers tijdens het selectietraject duidelijke informatie verstrekken over end-of-support (EOS)-data van softwarecomponenten. Contracten dienen ook upgradepaden, continuïteitsopties voor systemen en beveiligde uitfaseringstrajecten te bevatten. Deze toekomstgerichte aanpak voorkomt dat machines digitale risico’s worden, zelfs wanneer hun mechanische onderdelen nog in goede staat verkeren.

Hoewel cyberdreigingen op machineniveau—zoals malware en ransomware—vaak de krantenkoppen halen, is er voor inkoopprofessionals nog een minstens zo cruciaal maar minder zichtbaar domein: de bescherming van gevoelige gegevens en intellectueel eigendom (IP). Nu het inkopen van machines steeds meer digitale samenwerking inhoudt, zoals het uitwisselen van CAD-bestanden, instellingen op afstand en ingebedde besturingslogica, komt waardevolle IP- en inkoopdata al in een kwetsbare positie voordat de apparatuur de productievloer bereikt.

Zwakke plekken in cybersecurity binnen het inkoopproces zijn gemakkelijke toegangspoorten voor kwaadwillenden. Volgens gegevens van SpendEdge gaat het hierbij bijvoorbeeld om datalekken bij leveranciers, ongeautoriseerde toegang tot vertrouwelijke dossiers, factuurfraude of het zich voordoen als een legitieme leverancier. Al deze incidenten kunnen leiden tot financiële schade, contractconflicten of aanzienlijke reputatieschade. EOXS benadrukt daarnaast dat inkoopteams voortdurend gevoelige informatie beheren, zoals contractvoorwaarden, prijsafspraken en leveranciersdetails—waardoor zij aantrekkelijke doelwitten vormen voor cyberaanvallen. Gebrekkige bescherming van deze data brengt niet alleen de bedrijfsvoering in gevaar, maar tast ook concurrentievoordeel en naleving van regelgeving aan.

Om inbreuken te voorkomen en intellectueel eigendom tijdens het volledige inkoopproces te beschermen, zouden inkoopteams de volgende databeschermingsmaatregelen moeten hanteren:

• Versleutel elke digitale interactie: Elke digitale uitwisseling met leveranciers—van het versturen van ontwerpbestanden tot online configuratiesessies—moet versleuteld en gecontroleerd verlopen. Zowel EOXS als SpendEdge adviseren het verplicht stellen van Transport Layer Security (TLS) of HTTPS voor alle digitale portalen, plus multi-factor authenticatie (MFA).
• Beperk en beheer kennisdeling strikt: Volgens het EOXS-rapport van december 2024 vormen (onbewuste of opzettelijke) interne dreigingen een voorname oorzaak van IP-lekken. Dynamische geheimhoudingsverklaringen (NDA’s) met duidelijke bewaartermijnen en watermerktools die audittrails bijhouden, vergroten de controle.
• Stel digitale forensische eisen aan leveranciers: Inkoopcontracten moeten eisen dat leveranciers digitale forensische standaarden zoals ISO 27037 naleven. Dit versnelt verantwoordingsplicht en responstijd bij cyberaanvallen.

Samen zorgen deze beveiligingsmaatregelen voor een solide verdedigingslinie rond waardevol ontwerpintellect en operationele inlichtingen. Voor technisch georiënteerde inkoopleiders is de beveiliging van dit ‘verborgen’ strijdtoneel niet langer optioneel—het is een essentieel onderdeel van moderne inkoopexcellentie.

Nu industriële operaties steeds sterker afhankelijk zijn van onderling verbonden machines en digitale infrastructuur, wordt van procurementteams verwacht dat zij niet langer alleen ondersteunen, maar voortaan ook een leidende rol spelen in de cyberweerbaarheid van de organisatie. De dreigingen ontwikkelen zich snel, mede door de integratie van AI, cloud computing, 5G en data-analyse in operationele technologie (OT). Een verkeerde leverancierskeuze of foutieve configuratie kan een volledige productieomgeving blootstellen aan digitale aanvallen. Volgens cijfers van HANNOVER MESSE 2025 kan cybercriminaliteit wereldwijd tegen 2029 een kostenpost van 15,63 biljoen USD worden—een onmiskenbaar signaal dat procurementcompetenties dringend versterkt moeten worden. Naast commerciële vaardigheden moeten inkopers tegenwoordig ook cyberkennis bezitten om kwetsbaarheden in het sourcingproces zelf te voorkomen.

De onderstaande actiepunten helpen procurementleiders om hun teams toekomstbestendig te maken en een proactieve rol op te nemen in het versterken van industriële weerbaarheid:

Binnen het procurementteam zijn brugfiguren nodig die zowel de taal van inkoop als van cybersecurity spreken. Door cyber champions aan te wijzen ontstaat er een directe link tussen afdelingen, waardoor leveranciersrisico’s beter ingeschat worden, RFx-documentatie doelgerichter is, en potentiële issues sneller worden aangepakt. Deze champions moeten in staat zijn om securitycertificaten te interpreteren, OT-specifieke kwetsbaarheden te begrijpen en direct te overleggen met collega’s van de informatiebeveiliging.

Het versterken van teamvaardigheden begint bij gestructureerd onderwijs. Moedig teamleden aan om erkende cybersecuritycertificeringen te behalen die relevant zijn voor industriële en procurementcontexten. Voorbeelden zijn de Certified Cybersecurity Officer (TÜV), gericht op operationele omgevingen, en het Cloud Security Knowledge (CCSK)-certificaat voor teams die regelmatig met SaaS-platforms werken binnen leveranciersrelaties. Dergelijke certificeringen bieden toegankelijke leerroutes voor het begrijpen van veilige systeemarchitectuur, beleidsuitvoering en auditkaders.

Vooruitstrevende organisaties integreren procurement in hun bredere beveiligingsstrategie. Dat betekent: inkoop vertegenwoordigen in het cybersecurity-stuurgroepoverleg en procurement betrekken bij initiatieven zoals incident response plannen, digitaal risicomodeleren en security-audits van derde partijen. Exposanten van HANNOVER MESSE 2025, waaronder Secunet en DCSO, benadrukken het belang van continue monitoring en transparant governancebeheer over IT- én OT-domeinen heen om duurzame bescherming te bewerkstelligen in Industry 4.0-ecosystemen.

Procurementteams die deze interne kennis uitbouwen, beperken niet alleen risico’s, maar positioneren zich ook als cyberbewuste hoeders van waarde binnen de onderneming.